Toše Proeski

Никогаш не сум имал многу да ти дадам.
Никогаш, само љубов како дете искрена.
Но не ти беше доволна.

Туѓа си, веќе немам право да те имам.
Туѓа си, колку години те чекав преку пат.
За да те сретнам некогаш.

Среќна ли си ти сега кога носиш злато
или несреќна што на мое место
туѓи дланки треперат.
Тоа срце кому припаѓа?
Среќна ли си ти далеку од мене мила
или спомени гребат како груба свила.
Дали најде мир таму кај што од мене се скри?

Пред мене кое добро ми те донесе на мојот праг.
Кога пројдов километри сосем сам.
Но, веќе сам не спијам.

Тебе јас те знам многу одамна,
како никој друг на светот.
И не сум посакал друга ниедна.